Een nieuw begin

Uiteindelijk is het niet te vermijden. Naar de manier waarop de samenleving is aangestuurd komen we vroeg of laat altijd wel een nieuw begin tegen. Het begint al vroeg bij de overgang van de kinderopvang naar de basisschool. Sommige van deze overgangen zijn onvermijdelijk maar sommigen zijn ook een zeer bewuste keus. Ze zijn belangrijk niet alleen omdat we aan een nieuw tijdperk beginnen en daarmee vaak zoveel leren, maar ook omdat we andere dingen juist weer afsluiten. Elk einde is namelijk het begin van iets nieuws.

Ik vind een nieuw begin altijd heel erg eng. Niet alleen omdat ik in een volledig nieuwe omgeving zal komen waar ik nog niets en niemand ken, maar ook omdat ik iets zeer vertrouwds achter me laat. Amelia Bar, een Britse roman-schrijfster die leefde van 1813 - 1919 verwoorde dat als volgt: “Alle veranderingen hebben een melancholische tint, want wat we achterlaten, is een deel van onszelf.” Ze raakt het punt hier precies op de goede plek. Want dat wat we achterlaten was, en blijft ook een deel van onszelf. Of het nou goede of slechte herinneringen zijn, het heeft meegewerkt aan het vormen van onszelf als persoon. Dat maakt een nieuw begin alleen nog maar lastiger.

Afgezien van de onbekende plek, de onbekende mensen en het losscheuren van het oude bekende is het een ongelooflijk belangrijk en dan ook veel voorkomend traject. Veranderen van baan, school, huis of partner brengt ons allemaal weer even met beide benen op de grond. Want de zekerheid waarmee je eerst altijd door het leven ging is nu weg. Je staat er alleen voor en de muren die je zo zorgvuldig steen voor steen hebt opgebouwd beschermen je niet langer tegen de buitenwereld. Je moet dus helemaal opnieuw jezelf vinden en je weg zien te banen door alle nieuwe gewoonten en regels die ineens rond je hoofd zweven. Maar juist daar leer je zo ontzettend veel van en het maakt je bijna altijd alleen maar sterker.

Ik kan de spanning altijd voelen in mijn maag, als er echt iets is waar ik tegen opzie krijg ik geen hap door mijn keel. Maar ik zet mezelf altijd gewoon op autopiloot: niet denken en gewoon gaan. Head first! En hoe eng het soms ook lijkt, houd in je achterhoofd dat je het doet voor jezelf en voor niemand anders. Het is belangrijk om dat wat je wist te koesteren maar ook het loslaten ervan is belangrijk. Want als je de sprong niet waagt zal je ook nooit weten wat je mist.